Część 9.

Pociągnęłam szufladkę. Była tam. Kawałek ładnie zrobionego drewna ze złotymi akcentami. Obok leżała gruba książka. Jej grzbiet wskazywał na to, że wiele razy jej używano. Wyciągnęłam obie rzeczy. Otworzyłam książkę na pierwszej lepszej stronie. 'Zaklęcie prawdomówności.' Może być ciekawie.
- 'Teraz wszystko jest już w głowie, niech Ci ona prawdę powie' - powiedziałam i wykonałam ruch różdżką.
Nagle odleciałam. Nic nie widziałam. Czułam się tak, jak za pierwszym razem gdy przybyłam do świata magii. Chciałam otworzyć oczy, ale nie mogłam. Nie wiedziałam co mam robić. Chciałam krzyczeć, obrócić się - nie dałam rady. Pomyślałam sobie: co tu się dzieje?!
Usłyszałam czyjś głos. Nie znałam go. Ręce zaczynały mi się pocić. Chciałam się jak najszybciej stąd wydostać, wrócić do domu. W mojej głowie plątało się mnóstwo myśli. Ale ja jestem głupia! Jak mogłam zaufać kawałkowi szkła?! Przecież to jest psychiczne. Świat magii, duch? Bycie czarownicą? Przesadzają! Mam tego wszystkiego dość! Chcę być w domu i mieć święty spokój.
- Iwetta. Hej, mała, słyszysz mnie?
Starałam się otworzyć oczy. Przed nimi zamajaczyła mi czyjaś twarz.
- Mhm. - przytaknęłam.
- Mała, dobrze, jest dobrze. Nic Ci nie jest malutka.
- Kim Ty jesteś?
- Nie poznajesz mnie? Mała....
Zdziwiło mnie, że ta osoba mówi do mnie 'mała'.
- Skarbie, jestem Michał. Nie poznajesz mnie?
Michał? Co znów za Michał?
- Chodzimy ze sobą...
- Że co?
- No tak. Jesteśmy przecież parą od ponad roku.
Nie chciałam go słuchać.
- Gdzie jestem? - starałam się zmienić temat.
- W szpitalu. Masz złamaną nogę i rękę. Ale będzie dobrze malutka, uwierz mi.